Integracja europejska przybrała dziś takie rozmiary absurdu, że można ją porównać do firmowych wyjazdów integracyjnych, kiedy to dochodzi do zbyt wielu spotkań bliskiego stopnia. Zadowoleni są nieliczni, a niesmak czuje większość. Integracja europejska poszła o parę kroków za daleko, bo o ile korzyści z otwartych granic są niepodważalne, to jednak ktoś zapomniał, że otwarte granice są zarówno dla uczciwych ludzi, jak i tych, którzy są na bakier z prawem. We wszystkim należy zachować umiar.
http://prawymsierpowym.pl/index.php/2016/03/odjazd-integracyjny/
Integracja firmowa ma swoje niewątpliwe plusy. Ludzie lepiej się poznają, a przez to współpraca wewnątrz firmy wchodzi na wyższy poziom. A co w sytuacji, gdy jeden drugiego zdradza? Uczestnicy takich wyjazdów doświadczają tego. Tajemnicą poliszynela jest to, co dzieje się podczas takich wyjazdów. Marcin zdradza żonę z Moniką, która zdradza męża. Ale ten sam Marcin zdradza również Monikę, bo okazało się, że była też Kasia, a jej wcześniej nie znał. Integrację trafił szlag, bo Monika i Kasia są na wojennej ścieżce, Marcin jest znienawidzony przez obydwie. A że te trzy osoby mają swoich znajomych, to konflikt w firmie gotowy.
Polityka otwartych granic zbiera dziś żniwo w postaci obaw związanych z napływającymi uchodźcami. Jakiś odsetek tych ludzi na pewno potrzebuje pomocy, ucieka przed wojną, nędzą. Ale wielu z nich to zwykli kombinatorzy, którzy za wszelką cenę chcą wyrwać się z domu i wcale nie uciekają przed wojną, czy przed biedą, ale uciekają, bo stworzono im szanse na inne, lepsze życie. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że może to odbyć się kosztem tubylców.
Gdy kierunek integracji wskazuje dwóch głównych rozgrywających (Niemcy i Francja), a pozostali co najwyżej mogą się temu biernie przyglądać, wiadomo że nic z tego nie będzie. Unia Europejska popełnia jeden zasadniczy błąd. Za bardzo ingeruje w wewnętrzne uregulowania prawne poszczególnych krajów. Przecież wiadomo, że inne jest patrzenie na świat liberalnych Holendrów, a inne konserwatywnych Polaków (o tym, że w Polsce przeważają wartości konserwatywne chyba nie ma co przekonywać). Jak można pogodzić tak skrajne podejścia do spraw obyczajowych? Nie da się, a skoro się nie da, to należy sobie odpuścić to poletko i przejść do innego, w którym ta integracja mogłaby przynieść korzyści większości.
Zresztą, w Europie tendencje zjednoczeniowe są w zdecydowanym odwrocie. Widać to choćby w wynikach wyborów w poszczególnych krajach, gdzie coraz więcej głosów zdobywają partie eurosceptyczne (Polska, Słowacja, Niemcy, czy Francja). Nie przeszkadza to jednak samej Unii Europejskiej zmierzać do jeszcze ściślejszej integracji. Wydaje się, że dzisiejsi przywódcy europejscy odjechali ze swoimi pomysłami. Są coraz bardziej oderwani od rzeczywistości i nie zauważają, że ludzie potrzebują czegoś zupełnie innego. Nie integracji za wszelką cenę, ale niezależności dla świętego spokoju. Europa cierpi na brak mądrych i przewidujących przywódców. Może to oznaczać jedno. UE za jakiś czas zamieni się w zlepek państw, które będą bardziej zainteresowane układaniem się z jednym, czy dwoma państwami, niż ze wszystkimi. W ciągu kilku najbliższych lat możemy spodziewać się sojuszy mniejszych, ale za to bardziej trwałych. Widać to choćby po działaniach obecnego rządu, który skupia się na znalezieniu sojuszników na Węgrzech i w Czechach, a w szerszej perspektywie na Ukrainie, w Rumunii, czy w krajach bałtyckich. Integracja owszem, ale chyba bardziej ograniczona terytorialnie, z poszukiwaniem krajów i narodów mających podobny system wartości.
